Մենք ակնկալում ենք, որ կյանքը ավելի լավը կդառնա, երբ դառնանք 18 տարեկան, երբ ամուսնանանք, երբ ավելի լավ աշխատանք ստանանք, երբ երեխա ունենանք, երկրորդը ունենանք:

Հետո մենք հոգնածություն ենք զգում, քանի որ մեր երեխաները դանդաղ են մեծանում, և մտածում ենք, որ երբ նրանք մեծանան, մենք մեզ երջանիկ կզգանք։ Երբ նրանք դառնում են ավելի ինքնուրույն և նրանց մոտ սկսում է անցումային տարիքը, մենք բողոքում ենք, որ նրանց հետ դժվար է լեզու գտնել, իսկ երբ անցնի այս շրջանը, ավելի հեշտ կլինի։

Հետո ասում ենք՝ մեր կյանքն ավելի լավ կլինի, երբ վերջապես ավելի մեծ տուն ու ավելի լավ մեքենա գնենք, գնանք արձակուրդ, գնանք թոշակի։

Ճշմարտությունն այն է, որ երջանիկ զգալու լավ պահ չկա։ Եթե ​​ոչ հիմա, ապա ե՞րբ։

Թվում է, թե ուր որ է կսկսի իրական կյանքը: Բայց ճանապարհին միշտ կա մեկ խնդիր, մեկ անավարտ գործ, մեկ չմարված պարտք, որը պետք է նախ լուծել. իսկ հետո կյանքը կսկսվի: Իսկ եթե ուշադիր նայենք, կտեսնենք, որ այս խնդիրներն անվերջ են։ Դրանցից էլ, ըստ էության, բաղկացած է կյանքը։

Սա օգնում է մեզ տեսնել, որ երջանկության ճանապարհ չկա, երջանկությունը ինքնին ճանապարհն է: Մենք պետք է գնահատենք յուրաքանչյուր պահը, հատկապես, երբ այն կիսում ենք սիրելիի հետ և հիշենք, որ ժամանակը ոչ ոքի չի սպասում:

Երջանիկ լինելու համար մի՛ սպասեք, որ դպրոցը ավարտվի կամ քոլեջը սկսվի, երբ նիհարեք հինգ կիլոգրամ, երբ երեխաներ ունենաք, երբ ձեր երեխաները դպրոց գնան, ամուսնանան, ամուսնալուծվեն, Ամանորին, գարնանը, աշնանը կամ ձմռանը, հաջորդ ուրբաթ, շաբաթ օրվան, կամ կիրակիին, կամ այն ​​պահին, երբ մահանաք։ Երջանկությունը ճանապարհ է, ոչ թե ճակատագիր:

Աշխատեք այնպես, կարծես փողի կարիք չունեք, սիրեք այնպես, կարծես ձեզ երբեք չեն վիրավորվել, պարեք այնպես, կարծես ոչ ոք ձեզ չի տեսնում: