Այս առակը պետք է կարդա յուրաքանչյուր աղջիկ և յուրաքանչյուր կին…
– Ինչպե՞ս դուք պետք է ապրեք, ինչո՞վ, նա ոչինչ չի աշխատում, ամբողջ կյանքը կնստի իր անպետք աշխատանքին և քեզ գրոշներ կբերի:
– Մայրիկ, ես հոգնել եմ: Ես սիրում եմ նրան և դա է կարևորը:
– Սերը՝ միայն սկզբից է կարևոր: Հետո, սիրելի իմ աղջնակ, կգա կենցաղը: Եվ այն քեզ այնպես կդիպչի: Դու դուրս կթռչես անկողնուցդ, կմոտենաս սառնարանին, իսկ այնտեղ մակարոններ են: Իսկ զարդարվե՞լ: Հագո՞ւստ, կոշիկնե՞ր, մուշտա՞կ: Չե՞ս ուզում:
– Ոչ, ես ուզում եմ լինել նրա հետ:
– Այո, դա հասկանալի է, որ քեզ այժմ անհնար է որևէ բան բացատրել:
– Մի բացատրիր: Ես ամուսնանում եմ:
– Այո՞, իսկ հարսանի՞քը, ինչո՞վ: Դրա համար միլիոն է հարկավոր: Դուք ունե՞ք միլիոն:
– Դրա համար հազարից էլ պակաս գումար է հարկավոր՝ իրավաբանական ծախսերի և մետրոյի համար:
– Ինչ ուզում եք արեք: Միայն հետո արտասվելով չվազես ինձ մոտ և բողոքես:
– Շատ լավ, ինչպես կասես:
Անցան տարիներ: Աղջիկը ամուսնացավ «աղքատ անբան» մենեջերի հետ: Նրանք ունեցան դուստր: Պատահում էր, որ նրանք վիճում էին: Բայց ոչ երկար և անմիջապես բարիշում էին: Երկուսն էլ աշխատում էին: Գումարը բերում էին ընտանիք: Ի զարմանս մայրիկի՝ գումարը նրանց բավականացնում էր: Հետո փեսան անսպասելի այցելում է կուրսերի և փոխում աշխատանքը: Սկսում է ավելի շատ գումար աշխատել: Բայց նրանց ընտանիքում գումարը առաջին տեղում չէր: Եվ դուստրը նույնպես ցեխոտ չէր: Հագնված էր միշտ նորաձև և ճաշակով: Եվ նույնիսկ մուշտակով: Մայրը զարմանում էր՝ ինչպե՞ս:
Աղջիկը մորը չէր մոռանում: Հաճախ էր այցելում, քաղցրեղեններ էր բերում, իր հետ բերում էր նաև թոռնիկին: Աղջիկը սիրում էր մորը:
– Լսիր, ես անընդհատ ուզում եմ հարցնել, ինչպե՞ս դա ձեզ հաջողվեց: Ես քո անպետք հոր հետ անմիջապես դադարեցի ապրել, երբ հասկացա, որ նրանից օգուտ չկա: Իսկ քո անպետքը սկսել է ավելի շատ գումար աշխատել: Տես է: Մնում է միայն վերանորոգեք բնակարանը: Կկարողանա՞ք:
– Չգիտեմ: Մենք դեռ առանց վերանորոգման էլ վատ չենք զգում: Հայրիկը երբեք էլ անպետք չի եղել: Եվ իմ ամուսինը նույնպես: Երբեք էլ նրանք անպետք չեն եղել: Ուղղակի հայրիկը չսիրված ամուսին էր: Իսկ իմ ամուսինը՝ սիրված է:
Գրանցվիր մեր 
