– Կա երեք մեղք,- ասաց իմաստունը։ Ամբոխը քարացավ։
– Առաջին մեղքը ՉԱՐԱԽՆԴՈՒԹՅՈՒՆՆ է: Եթե հարևանի կովը սատկել է, սա ուրախանալու առիթ չէ։ Ես չեմ ասում, որ պետք է ինչ-որ կերպ օգնես հարևանիդ, բայց գոնե պետք չէ ուրախանալ ուրիշի դժբախտությամբ։ Ձեր հարևաններն էլ մարդիկ են, նրանց վատը մի ցանկացեք։
Ամբոխը հավանություն տալով ծափահարեց:
Իմաստունը սպասեց, որ ծափահարությունները դադարեն և շարունակեց.
– երկրորդ մեղքը ՀՈՒՍԱՀԱՏՈՒԹՅՈՒՆՆ Է:
Եթե նույնիսկ մեկ կով ունես, թեկուզ ծեր ու հիվանդ, թեկուզ քիչ է կաթ տալիս, մի հուսահատվիր։ Ուրախացիր կյանքով: Այո, նա ծեր է և հիվանդ, բայց այնուամենայնիվ կով է։ Ոմանք, օրինակ, ընդհանրապես կով չունեն։
Ամբոխը կրկին հավանություն տալով ծափահարեց:
Իմաստունը սպասեց, մինչև աղմուկը դադարի, բայց այդ ընթացքում ամբոխի միջից լսվեց մեկի ձայնը.
– Եթե ես չեմ հուսահատվում և ուրախանում եմ, որ կով ունեմ, իսկ ինչ-որ մեկը չունի, ստացվում է, որ ես ուրախ եմ, որ այդ մեկն ավելի վատ է ապրում, քան ես, և դա արդեն չարախնդություն է:
Ամբոխը լռեց՝ խորհելով ասվածի մասին, իսկ իմաստունը եզրափակեց իր խոսքը.
– Երրորդ մեղքը ՏԱՂՏԿԱԼԻՈՒԹՅՈՒՆՆ Է։
Գրանցվիր մեր 
