Ամեն ինչ կրկին իրար է խառնվել՝ թացը չորի հետ, չորը՝ թացի:
Երկմտանքի, երկընտրանքի առջև կանգնած մտածում եմ. արդյոք սա էլ կանցնի՞:
Բայց ամեն ինչ այնքան խառն է ու չափից դուրս անորոշ,
Որ գլուխս ափերիս մեջ. կեցվածքն այդ դարձել է ինձ բնորոշ:
Ամեն ինչ կրկին իրար է խառնվել սևը սպիտակի, սպիտակը՝ սևի
Կյանքում բերկրանքով ապրելն ինձ համար կարծես դարձել է անկարելի:
Անկարող հույսով, անմիտ հավատքով քայլում եմ ես այս անվերջ ճամփեքով՝
Ճամփեքն այդ քարոտ, ճամփեքն այդ փշոտ…
Արյունված ոտքերս վազում են հույսով….
Գրանցվիր մեր 
