Տեխնոլոգիաները, ինչպես և կյանքը այնքան արագ են փոփոխվում, որ շատ բաներ, որոնք քաջ ծանոթ էին մարդկանց, որոնց մանկությունն ու երիտասարդությունը անցել է 90-ականներին, իսկական շփոթություն են առաջացնում ժամանակակից երեխաների մոտ:

Mediamag.am-ը առաջարկում է հիշել, թե ինչերի հետ գործ ունեինք մինչ սմարթֆոնների դարաշրջան:

Ժամանակին «կախել լսափողը» արտահայտությունն ուներ ուղիղ իմաստ:

Իսկ բջջային հեռախոսները պարտադիր ունեին ալեհավաքներ:

Եվ ընդամենը մեկ խաղ:

Ոչ բոլոր բջջային հեռախոսները SMS-ի հնարավորություն ունեին: Փոխարենը գոյություն ունեին փեյջերներ:

Չնայած մենք առանց դրա էլ կարողնաում էինք մեկմեկու հաղորդագրություններ ուղարկել:

Եվ նորաձև գաջեթների փոխարեն երազում էինք նվեր ստանալ այ այսպիսի հրաշք-գրիչ:

Նաև կարողանում էինք պրեզենտացիաներ կազմակերպել առանց համակարգչի:

Այսպիսի տեսք ուներ Google-ի և Վիկիպեդիայի մեր տարբերակը:

Մոտ կինոպրեմիերաներն իմանալու համար ստիպված էինք թերթ գնել:

Բայց շատերը գերադասում էին ֆիլմերը տանը դիտել՝ վարձակալելով տեսաերիզները:

Ոչ բոլոր հեռուստաալիքներն էին շուրջօրյա և մենք հաճախ էինք տեսնում սա:

Որոշ մարդիկ տեսանյութերն ինքնուրույն էին նկարահանում: Դժվարությամբ կարելի է հավատալ, որ տեսախցիկներն այսքան հսկայական են եղել:

Լուսանկարչական ապարատները նույնպես չէին առանձնանում իրենց փոքրությամբ:

Մենք սելֆիներ չէինք անում՝ ստիպված էին գիտակցաբար ծախսել ամեն մի կադրը:

Ժամանակակից երեխաները դժվար հասկանան ինչու է նոստալգիա առաջացնում մեզ մոտ այս ձայնը:

Իսկ այս առարկան նրանց հիշեցնում է միայն «Պահպանել» կոճակի մասին:

Ինտերնետը չէր խելագարվում կատուների համար, որովհետև լուսանկարները բեռնվում էին մոտավորապես այսպես:

Այդ պատճառով մենք ստիպված էինք ոչ թե ներբեռնել սիրելի երգերը, այլ ձայնագրել ձայներիզների վրա:

Դժվար ժամանակակից երեխաները գլխի ընկնեն, թե ինչպես են իրար հետ կապված այս երկու առարկաները:

Փոխարենը, նրանք միշտ կգտնեն հին տեխնիկայի անսպասելի օգտագործման տարբերակներ:

^{Աղբյուրը՝ adme.ru}