Այս առակը պետք է կարդա յուրաքանչյուր որդի.

Մի անգամ երեկոյան որդին հրավիրեց մորը ռեստորան՝ ընթրելու։ Մայրն արդեն ծեր էր և թույլ։ Այդ պատճառով ուտելուց սննդի մնացորդները թափում էր հագուստին։ Ռեստորանի որոշ այցելուներ դժգոհությամբ նայում էին նրանց վրա, սակայն որդին պահպանում էր հանգստությունը և շարունակում էր հոգ տանել մոր մասին։ Ավարտելով ընթրիքը՝ որդին ուղեկցեց մորը դեպի զուգարան, թափ տվեց նրա վրայից հացի փշրանքները, սանրեց մազերը և ուղղեց ակնոցները։ Ամբողջ ռեստորանը լուռ հետևում էր նրանց։ Տղան վճարելով հաշիվը՝ մոր հետ շարժվեց դեպի ռեստորանից դուրս։ Այդ ժամանակ մի ծեր մարդ ձայն տվեց տղային և հարցրեց. «Ձեզ չի՞ թվում, որ դուք այստեղ ինչ-որ բան եք թողել»։ «Ոչ, հարգելիս, ոչինչ», – պատասխանեց տղան, իսկ այցելուն առարկեց. «Իհարկե թողել եք։ Դուք այստեղ բոլոր որդիներ համար դաս թողեցիք, իսկ բոլոր մայրերի համար՝ հույս»։