Մի անգամ վագրը շատ քաղցած էր, թափառում էր ողջ անտառով մեկ սնունդ հայթայթելու: Հենց այդ ժամանակ էլ ճանապարհին նրան պատահեց աղվեսը: Վագրն այն է` պատրաստվում էր արդեն լավ ճաշակելու, և մեկ էլ աղվեսը նրան ասում է. «Դու չես համարձակվի ինձ ուտել: Ինձ երկիր է առաքել ինքը` Երկնային Կայսրը: Հենց նա է ինձ կենդանիների աշխարհի ղեկավար նշանակել: Եթե դու ինձ ուտես, ապա դրանով կբարկացնես հենց Երկնային Կայսրին»:
Լսելով այս խոսքերը` վագրը սկսեց տատանվել: Սակայն նրա փորը չէր դադարում վեց-վեց անել: «Դե, ուրեմն, ինչպե՞ս ես վարվեմ»,- մտածեց վագրը: Տեսնելով վագրի շվարածությունը` աղվեսը շարունակեց. «Դու, երևի, կարծում ես, թե ես քեզ խաբում եմ: Դե, ուրեմն, հետևիր ինձ, և դու կտեսնես, թե ինչպես բոլոր կենդանիներն ինձ տեսնելիս` ահից կսկսեն փախչել: Շատ տարօրինակ կլինի, եթե այլ կերպ պատահի»:
Այս խոսքերը վագրին ողջամիտ թվացին, և նա գնաց աղվեսի ետևից: Եվ, իսկապես, կենդանիները նրանց տեսնելիս այս ու այն կողմ էին փախչում: Վագրը գլխի չէր ընկնում, որ կենդանիները վախենում էին իրենից` վագրից, այլ ոչ թե խորամանկ աղվեսից: Ո՞վ է նրանից վախենում:
Այս առակը մեզ ուսուցանում է, որ կյանքում հարկ է տարբերել ճշմարիտը կեղծից: Պետք է կարողանալ չհրապուրվել արտաքին բաներից, այլ տեսնել իրերի էությունը: Եթե չկարողանաս տարբերել ճիշտը ստից, ապա շատ հնարավոր է, որ խաբվես:
Այս առակը նախազգուշացնում է մարդկանց` հիմար չլինել և թեթև հաղթանակ տանելիս` չպարծենալ։
Գրանցվիր մեր 
