Մեր ժամանակներում սա շատ մեծ սթրես է:
1. Առաջին ռեակցիան՝ սկսում ենք հուզված փնտրել այն սեղանին, պայուսակի մեջ, գրպանում: Այդ ընթացքում պուլսն ու շնչառությունը արագանում են: Փնտրում ենք բոլոր հնարավոր տեղերում, բայց ոչ…
2. Երբ վերջապես հասկանում ենք, որ թողել ենք այն տանը՝ մենք երկար չարչարվում ենք այն հարցի շուրջ. «արժի՞ վերադառնալ տուն հեռախոսի հետևից»:
3. Վերջապես որոշում ենք ետ չվերադառնալ և փորձում ենք զբաղեցնել մեզ աշխատանքով, որպեսզի չմտածենք հեռախոսի մասին:
4. Բայց հետզհետե ավելի սուր ենք զգում, որ մենք ամբողջական չենք, մի տեսակ կիսատ ենք, որ կյանքում ինչ-որ բան պակասում է: Կյանքը կորցրել է իր գույները:
5. Հանկարծ հիշում ենք ու մեզ սկսում է տանջել այն միտքը, որ հեռախոսով շատ կարևոր զանգ պետք է կատարեինք: Կյանքի համար ուղղակի չափից շատ անհրաժեշտ:
6. Այս մտածմունքների ֆոնին, դանդաղ, բայց հստակ մեր մոտ սկսում է խուճապը: Որովհետև այլևս չգիտենք ինչպես շարունակել ապրել:
7. Իսկ երբ խուճապը մի փոքր թուլանում է, մենք հասկանում ենք, որ մեր ամբողջ հիշողությունն ու գիտակցությունը կենտրոնացած էր այս հարցի շուրջ: Մենք չենք կարողանում հիշել ոչ մի հեռախոսահամար: Սա կարծես թե վերջն է:
8. Մեր մոտ մի այնպիսի զգացում է առաջանում, կարծես մեր մարմնի որևէ մաս պակասում է, կարծես այն կտրած լինեն: Ձեռքը այլևս չի ծալվում՝ չէ՞ որ այն արդեն սովորել է հեռախոսին:
9. Եվ հանկարծ հասկանում ենք, որ տուն չվերադառնալու որոշումը չափազանց սխալ էր:
10. Եվ ահա, վերջապես, այդքան սպասված երեկոն: Ի՞նչ ենք անում առաջին հերթին. վերցնում ենք հեռախոսը և սկսում արագ-արագ, բոլորին գրել, որ մեր երկար բացակայությունը կապված էր շատ կարևոր մի հարցով, և ներողություն ենք խնդրում:
Չէ՞ որ մեր մատները այդքան կարոտել էին ստեղներին…
Հ.Գ. մի կորցրեք երբեք Ձեր հումորի զգացումը հարգելիներս:
Գրանցվիր մեր 
